Een groeiend aantal Apple-apparaten heeft nu het woord 'Retina' of 'Retina Display' in hun beschrijving of naam. Maar wat is een Retina-display? Moet je voor de Retina-versie van een Apple-apparaat gaan als je de keuze krijgt?
Binnenkort heb je misschien geen keus, aangezien Apple vol Retina gaat, maar zelfs dan is het belangrijk om te begrijpen wat er eigenlijk achter hun pittige merknaam zit.
Retina-displays zijn in wezen beeldschermen van hoge kwaliteit. Degenen die volgens Apple zo'n stap vooruit zijn ten opzichte van hun niet-Retina-schermen, verdienden een handelsmerknaam. Dus waar gaat al die ophef eigenlijk over?
Wat is een Retina-display?
Om te begrijpen waarom ze 'Retina'-schermen worden genoemd, is het handig om te begrijpen wat het woord betekent! Kortom, het netvlies is een onderdeel van de anatomie van uw oog. Het is in wezen de beeldsensor van het oog, als je het wilt vergelijken met een digitale camera.
De lens van het oog focust licht op het netvlies en vormt zo een beeld. De lichtgevoelige cellen waaruit het netvlies bestaat, geven die informatie door via de oogzenuw, waar het door de visuele cortex van de hersenen wordt ontvangen voor verwerking.
Wat heeft dit te maken met de Retina-displays van Apple? De reden waarom Apple voor deze naam heeft gekozen, is omdat ze geloven dat het menselijk oog het pixelraster van een Retina-display bij normaal gebruik niet kan zien. Het is een erkenning dat deze beeldschermen zijn gemaakt als reactie op menselijke perceptie, in plaats van simpelweg een zoektocht naar hogere specificaties.
Alles draait om pixels
Het belangrijkste om te beseffen over Retina-displays is dat de term niet verwijst naar een bepaalde displaytechnologie. Apple heeft momenteel zowel LED-, LCD- als OLED-schermen die beide worden verkocht onder het handelsmerk Retina. Deze schermen delen geen andere attributen zoals resolutie, vorm, grootte, kleurreproductie of contrastverhouding. Ze hebben alleen pixels die een bepaalde densiteitsdrempel overschrijden.
Pixels, voor het geval je het nog niet wist, zijn "beeldelementen". Ze zijn het kleinste onderdeel waarin een digitale afbeelding kan worden opgedeeld. Elke pixel heeft subpixelelementen die verschillende hoeveelheden rood, blauw en groen licht laten zien, waardoor elke pixel effectief elke kleur kan reproduceren.
Als je pixels in een raster neerzet, kun je afbeeldingen maken door elke pixel precies te vertellen wat de kleur en helderheidswaarde moet zijn.Hoe dichter u een scherm voor uw ogen plaatst, hoe duidelijker het pixelraster zelf wordt. Het is alsof je te nauwkeurig naar een krantenfoto kijkt. De afbeelding v alt uiteen in afzonderlijke inktstippen.
Als het gaat om niet-retina-displays, hoef je niet bijzonder dicht bij het scherm te zijn om het raster van pixels te zien. Ze hebben een duidelijke korreligheid die vooral naast elkaar zichtbaar is met een Retina-paneel. Dus hoe bereiken Retina-displays die scherpe, naadloze look?
Pixeldichtheid en kijkafstand zijn de belangrijkste cijfers
Om in aanmerking te komen als een "Retina"-display, mag het scherm geen waarneembare individuele pixels hebben op normale kijkafstanden. Er zijn hier dus twee getallen bij betrokken.
De eerste is PPI of Pixels Per Inch. Dit is een maat voor de pixeldichtheid. Hoe meer pixels u in elke centimeter scherm kunt persen, hoe dichter ze bij elkaar staan en hoe minder zichtbaar elke pixel is.
Het tweede getal is de typische kijkafstand. Om een Retina-display te zijn, moeten individuele pixels op normale kijkafstand onzichtbaar zijn voor het blote oog. Voor smartphones of tablets lijkt die combinatie van cijfers ongeveer 300PPI te zijn op 10 tot 12 inch van je gezicht.
Zoals je waarschijnlijk al hebt gerealiseerd, is er een derde getal dat deel moet uitmaken van de retina-vergelijking: schermgrootte.
Hoewel je een tablet of telefoon misschien op armlengte houdt, is een laptop of desktopmonitor over het algemeen verder weg dan dat. Deels vanwege de vormfactor van het apparaat, maar vooral omdat die schermen te groot zijn om comfortabel te bekijken op 10 inch van je gezicht. Als we bij televisies komen, kan de pixeldichtheid veel lager zijn dan 300PPI, maar nog steeds meetellen als "netvlies" omdat je ze normaal gesproken op een afstand van 1,8 meter of meer bekijkt.
Als je wilt weten of een bepaald scherm op een niet-Apple-apparaat in aanmerking komt voor de Retina-branding, kun je een online calculator gebruiken om een nauwkeurig idee te krijgen.
Retina-beeldschermen vereisen softwarewijzigingen
Zelfs een Retina-display kan geen details toevoegen aan een afbeelding die er om te beginnen niet is. Als het beeld op het scherm een lagere resolutie heeft dan het beeldscherm zelf, dan worden de echte fysieke pixels in wezen gegroepeerd in grotere virtuele pixels om het beeld weer te geven. Het is in feite een vorm van digitale zoom en kan er korrelig uitzien, afhankelijk van hoe groot de ongelijkheid is.
Hoewel je niet veel kunt doen aan afbeeldingen met een lage resolutie op websites en dergelijke, wordt het echte probleem veroorzaakt door systeemelementen zoals tekst en pictogrammen. Als ze moeten worden opgeschaald, zien ze er uiteindelijk erg dik uit. Een Retina-iPhone heeft bijvoorbeeld vier keer de pixeldichtheid van zijn niet-Retina-voorouders.
Dit betekent dat iOS middelen op vier keer het detailniveau moet weergeven om echt te kunnen profiteren van de weergave met hoge resolutie. Dat kost extra rekenkracht en geheugen. Het goede nieuws is dat Apple Silicon ongelooflijk energiezuinig is en veel pk's heeft, dus het was niet echt een probleem.
App-ontwikkelaars moeten rekening houden met Retina-resoluties en hoe hun apps eruitzien. Met name videogames kunnen niet hopen afbeeldingen weer te geven met de oorspronkelijke Retina-resolutie en speelbaar te blijven. Ontwikkelaars moeten dus opschalingstrucjes gebruiken om te voorkomen dat het uiteindelijke beeld er blokkerig of wazig uitziet.
Is Retina de juiste keuze?
Retina-displays naast elkaar zijn duidelijk superieur aan displays met een lagere pixeldichtheid. Apparaten met een hoge pixeldichtheid hebben echter tal van nadelen. Om te beginnen zijn ze veel duurder! Apparaten met zulke hoge resoluties kunnen een kortere batterijlevensduur hebben en er is de eerder genoemde prestatiehit.
Apple heeft uitstekend werk geleverd door Retina-resoluties in evenwicht te brengen met al deze andere factoren, maar denk niet dat Apple de enige is die deze resoluties bereikt. Veel andere vlaggenschip (en nu mid-range) apparaten hebben pixeldichtheden van dichtbij of boven 300PPI. Soms zonder het equivalent van de zorgvuldige evenwichtsoefening van Apple.
Sommige vlaggenschiptelefoons van Samsung Galaxy bieden gebruikers bijvoorbeeld de mogelijkheid om het daadwerkelijke beeld met een lagere resolutie weer te geven dan het scherm aankan. Alleen hun nieuwste modellen kunnen beelden met volledige resolutie weergeven met hoge verversingsfrequenties en toch een voldoende batterijlevensduur bereiken. Oudere telefoons konden slechts twee van deze opties tegelijkertijd bieden.
Vooral Retina-displaytablets zijn fantastisch voor het lezen van grafische romans en stripboeken met hoge resolutie en natuurlijk voor het werken met foto's van hoge kwaliteit. Op telefoons is hun belangrijkste voordeel gewoon dat ze buitengewoon aangenaam zijn voor het oog.Afbeeldingen lijken in het glas te zijn geschilderd in plaats van een enigszins vage digitale projectie.
Uiteindelijk zullen pixeldichtheden van netvlieskwaliteit de norm worden op alle apparaten en alle merken. Maar als je vandaag wilt proeven van die pixel-perfecte toekomst, dan is een Retina-display een goede keuze.
